Op 17 april 1971 speelde het Nederlands Vrouwenelfatel voor het eerst een
interland die officieel goedgekeurd werd door de UEFA en FIFA. In Hazebroek werd met 4-0 verloren van Frankrijk. Uitblinker aan Nederlandse zijde: Rachel Hokke, spelend bij ZBVH te Zuid-Beijerland.
In de
Hoekse Waard Exclusief van afgelopen vrijdag 20 maart staat op bladzijde 37 een uitgebreid interview met Rachel Hokke, wat hier te lezen valt:
https://www.hoekschewaardexclusief.nl/.
Het hierbij opgenomen krantenknipsel uit 1971 vermeldt het volgende: "Doordat de Franse tegenstander zo sterk was, moest nu eigenlijk voor het eerst de verdediging van het Ned. dameselftal zijn krachten tonen. Vooral Rachel Hokke van DOS '70, die samen met haar clubgenote Dina Vogelaar, in het nationale elftal uitkomt, verrichte hierbij erg veel werk".
Het artikel gaat in op het onstaan van vrouwenvoetbal in Zuid-Beijerland, de meewarigheid waarmee de maatschappij destijds aankeek tegen vrouwenvoetbal, alsook de reden waarom Rachel in 1983 besloot te stoppen.
Waar komt de naam DOS '70 echter vandaan? En hoe komt het dat er destijds twee dames van ZBVH in het Nederlands elftal speelden? Hiervoor moeten we terug naar Koninginnedag 1970.
Op Konininnedag 1970 speelden in Zuid-Beijerland namelijk twee dameselftallen "voor de lol" een partijtje voetbal. Dit sloeg bij de daaraan deelnemende dames zó aan dat men enige weken later besloot tot oprichting van een damesvoetbalvereniging. Deze kreeg de naam DOS '70 (Door Oefening Sterk). Dat deze oprichting een feit werd, had alles te maken met de positieve houding van het toenmalige ZBVH-bestuur, dat vanaf de eerste dag haar accommodatie beschikbaar stelde voor training en wedstrijden.
Hoewel de Nederlandse Damesvoetbalbond (NDVB) reeds op 16 april 1955 werd opgericht (de eerste interland volgde op 23 september 1956 in Essen tegen West-Duitsland en werd met 2-1 verloren), werd deze 'wilde bond' pas in 1971 opgenomen in de KNVB. Dit lijkt misschien een heugelijk feit, maar tot dan toe had de KNVB zich niet enthousiast opgesteld ten aanzien van vrouwenvoetbal. Volgens dit artikel uit 2015 in het NRC Handelsblad, kwam het vrouwenvoetbal op in Zeeland en breidde het zich snel uit. Dit was zeer tegen de zin van de KNVB, die het damesvoetbal zelfs kwalificeerde als 'illegaal'.
Waar vrouwen tot diep in de jaren '60 enkel als geintje tegen elkaar voetbalden, veelal op Koninginnedag (zoals in 1970 in Zuid-Beijerland; Zeeland kende al geruime tijd de 'Zeeuwse Koninginnedagcompetitie') of een bedrijfsfeest, was de populariteit in een aantal jaren tijd enorm toegenomen. Er kwam in toenemende mate publiek af op wedstrijden waardoor de KNVB niet veel anders kon dan het vrouwenvoetbal erkennen.
Aangezien dit pas in 1971 geschiedde, diende de dames van DOS '70 zich in eerste instantie te beperken tot vriendschappelijk voetbal. Deze wedstrijden leverden allemaal monsteroverwinningen op met Dina Vogelaar als absolute topscoorster. De zegereeks van DOS '70 bleef ook bij NDVB niet onopgmerkt. Zodra zij een zogenaamd 'Nederlands Dameselftal' samenstelde waren twee speelster van DOS '70, Rachel Hokke en Dina Vogelaar, hierin vertegenwoordigd. Korte tijd later werd ook Nel Aalbrechts aan deze selectie toegevoegd. Zijn kwam helemaal uit Zwartewaal naar Zuid-Beijerland kwam om haar favoriete sport te beoefenen.
Nadat de KNVB het damesvoetbl in 1971 erkend had, werd er in augusts van dat jaar gestart met de eerste officiële competitie. In de tussentijd hadden het bestuur van ZBVH en de dames van DOS '70 besloten dat laatstgenoemde voortaan uit konden komen als damesafdeling van ZBVH. Om die reden werd er dan ook een team onder de naam 'ZBVH' ingeschreven in de eerste damescompetitie. In deze comeptitie werd direct een groot succes geboekt, want de dames werden ongeslagen(!) kampioen van de afdeling Rotterdam.
Vele jaren met meer of minder succes volgden elkaar daarna op. In de jaren '70 hebben verschillende Hoeksche Waardse dorpen een dameselftal gehad. Desondanks waren de meeste aan het eind van de jaren '70 alweer ter ziele gegaan en waren enkel GOZ en ZBVH nog over. Ook ZBVH had het in deze period niet makkelijk. Veel dames besloten te stoppen en de aanwas van jong talent was beperkt. Als gevolg hiervan zag men zich zelfs genoodzaakt om zich voor het seizoen 1978/1979 terug te trekken uit de competitie, omdat er geen volledig elftal meer over was.
De ondergang van GOZ betekende in deze periode echter de redding voor ZBVH. Diverse dames, die graag wilden blijven voetballen, kwamen naar ZBVH zodat er bij aanvang van het seizoen 1979/1980 met veel enthousiasme weer gestart werd met een nieuwe competitie. Dit seizoen werd zelfs bekroond met het tweede kampioenschap uit de historie. De ZBVH-dames waren weer springlevend!
Lenie Kreeft-Leeuwenburgh is de enige speelster die beide kampioenschappen heeft meegemaakt. In 1986 was Ina Muller-Verrijp de enige speelster die sinds de oprichting nog steeds als speelster actief was, al was zij tussentijds drie jaar gestopt geweest. Els 't Hooft-Schaalje verdedigde vier jaar lang het doel van de afdelingsselectie van de Rotterdamse Voetbalbond (RVB) voordat zij vanwege een ernstige blessure voortijdig moest stoppen als speelster en Jopie Fiere hield de eer van ZBVH enkele jaren als vrije verdedigster hoog in datzelfde selectie-elftal.
Na wat mindere jaren viel er in 1983 weer een kampioenschap te vieren. Ditmaal niet in de eerste, maar de tweede klasse. Na twee spannende beslissingswedstrijden tegen WCR uit Rhoon konden de ZBVH dames zich tot kampioen kronen en werd promotie naar de eerste klasse gerealiseerd. Het jaar daarop moest echter weer een stapje teruggedaan worden en degradeerden de dames naar de tweede klasse.
De tekst hierboven is gebaseerd op informatie uit een gedrukte uitgave ter ere van het 40-jarig jubileum van ZBVH in 1986. De passage over het damesvoetbal bij ZBVH eindigt met de volgende woorden: "Het spreekt voor zich dat de positieve instelling van ZBVH in de beginjaren de basis is geweest voor deze nog steeds bloeiende tak van de ZBVH-boom."
De 'nog steeds bloeiende tak' verwijst hierbij naar het damesvoetbal.
Inmiddels zijn we bijna 35 jaar verder en kunnen we als ZBVH concluderen dat deze tak nog steeds bloeiende is. Hoewel het ook hedentendage nog altijd moeilijk blijkt genoeg dames op de been te brengen voor een dameselftal, hebben we de afgelopen jaren steevast minimaal één dames-team gehad. Het aantal teams is een aantal jaar geleden weliswaar gekrompen van drie naar één en de dames hebben zelfs een jaar uit moeten komen als zevental, maar een vaste kern is de club altijd trouw gebleven.
Daarnaast kunnen we ook trots zijn op onze meidenteams in de jeugd. Na velen jaren één meidenteam gehad te hebben (inmiddels de MO-17), hebben we sinds dit jaar ook een MO-11. Tot slot mogen we de meiden die uitkomen in gemengde teams ook niet vergeten.
Na in 2017 in eigen land Europees kampieon geworden te zijn zagen in 2019 zagen miljoenen Nederlanders hoe de Oranje Leeuwinnen zich in Frankrijk tot nummer twee van de wereld kroonde. Het contrast met 3 jaar ervoor is enorm. Toen zagen de slechts 3000 toeschouwers ter plekke hoe Rachel Hokke zich onderscheidde tot uitblinker.
Misschien doen we onszelf daarmee te veel eer aan, maar met een beetje fantasie zouden we kunnen stellen dat ZBVH aan de wieg heeft gestaan van deze climax qua succes.
